Συζήτηση με την Ζωή Θεμελή, Human Resources Manager της FoodTec Solutions

«Καμία θέση στη Google δεν μπορούσε να σβήσει τον νόστο για τους δικούς μου, τους φίλους μου και τη ζωή μου πίσω στη Θεσσαλονίκη, όσο καταπληκτική κι αν ήταν η εκεί εμπειρία.»

«Γιατί γύρισες στην Ελλάδα;» Είναι η πιο συνηθισμένη ερώτηση που κάνουμε όλοι σε γνωστούς και φίλους, που ενώ είχαν μία… «στρωμένη» δουλειά στο εξωτερικό, επέλεξαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα.

Η Ζωή Θεμελή, Human Resources Manager της FoodTec Solutions, είναι μία από τους Έλληνες που επέστρεψαν στη Θεσσαλονίκη μετά από σπουδές και εργασία στο εξωτερικό -και συγκεκριμένα στη Google– και μας μιλάει για όλους τους λόγους για τους οποίους δε μετάνιωσε ποτέ για την απόφασή της αυτή.

«Γιατί γύρισες στην Ελλάδα;»

Ήταν η μόνιμη φράση που άκουγα όταν αποφάσισα να γυρίσω σπίτι μου, στη Θεσσαλονίκη. «Έπρεπε να μείνεις λίγο ακόμη» . Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Τελειώνοντας τις σπουδές μου στο τμήμα Ψυχολογίας του ΑΠΘ αποφάσισα να κάνω το μεταπτυχιακό μου στον κόσμο των επιχειρήσεων, καθώς αυτός ήταν και ο κλάδος που μου κέντριζε περισσότερο το ενδιαφέρον. Έτσι ξεκίνησα να σπουδάζω Human Resources Management στο London School of Economics.

Ως άνθρωπος που είχε ταξιδέψει αρκετά μέχρι τότε, το να εγκατασταθώ και να ανακαλύψω το περιβάλλον γύρω μου, να αφομοιωθώ και να μάθω τη νέα κουλτούρα της Αγγλίας, μου ήρθε αρκετά εύκολα.

Όμως ένας χρόνος για κάποιον που επιζητά να γνωρίσει αληθινά ένα καινούριο περιβάλλον, μακριά από όλα όσα ήξερε και να αλλάξει την καθημερινότητά του, δεν είναι αρκετός.

Κι εκεί ήρθε η ευκαιρία της ζωής μου – μια ανοιχτή θέση στο τμήμα προσωπικού της Google στο Λονδίνο, η οποία μπορούσε να μου δώσει το «για πάντα» που έψαχνα, στην καρδιά του εξωτερικού. Ήταν μια εταιρεία αμερικάνικων προδιαγραφών που κάθε χρόνο βραβεύεται για την δουλειά της στον τομέα του HR και ενθουσιάστηκα από το πόσα είχα να μάθω!

«Εργαζόσουν στη Google; Και τότε αλήθεια… γιατί γύρισες;»

Η αλήθεια να λέγεται, τα μάτια μου τα είχα ανοιχτά για ευκαιρίες στην Ελλάδα πολύ πριν κλείσω δεκαετία στην Αγγλία. Φυσικά και αγαπούσα τη δουλειά μου, το περιβάλλον εργασίας, τους φίλους μου και τη μικρή οικογένεια που έφτιαξα εκεί, αλλά καμία θέση στη Google δεν μπορούσε να σβήσει τον νόστο για τους δικούς μου, τους φίλους μου και τη ζωή μου πίσω στη Θεσσαλονίκη, όσο καταπληκτική κι αν ήταν η εκεί εμπειρία.

Όλοι οι Έλληνες μου έλεγαν τα γνωστά «Μην μπλέξεις με ελληνικές εταιρείες», «Στην Ελλάδα δεν υπάρχει αξιοκρατία», «Δε θα έχεις πιθανότητες εξέλιξης», «Οι μισθοί δε συγκρίνονται» και άλλα… ανεβαστικά.

Όλοι όμως κουβαλούσαν μια πικρία όταν ο συνάδελφος Γερμανός ή Βέλγος ή Γάλλος κλπ επέστρεφε στην πατρίδα του για ισότιμη ή και καλύτερη εργασία. Όλοι θα επιστρέφανε στην Ελλάδα αν οι προδιαγραφές εργασίας ήταν αντίστοιχες και οι αποδοχές εξίσου υποσχόμενες!

Επίσης, η επιλογή μου όσον αφορά τον χώρο της Τεχνολογίας ήταν ξεκάθαρη και στην Ελλάδα ο αντίστοιχος κλάδος ακόμη αναπτυσσόταν. Μας αρέσει δε μας αρέσει, ο χώρος της Τεχνολογίας είναι ο πιο πρωτοπόρος σε θέματα ανθρωπίνου δυναμικού και συμπαρασέρνει πολλούς άλλους κλάδους μαζί του: ευέλικτη εργασία, οργανωμένη ανάπτυξη προσωπικού, προνόμια. Είναι από τους πιο δημιουργικούς κλάδους που γνωρίζω και έτσι έψαχνα για θέσεις σε εταιρίες αντίστοιχου βεληνεκούς.

«Yπάρχει κάτι που βοήθησε στην απόφασή σου να επιστρέψεις;»

Κάποια στιγμή είχα ακούσει για το Τechsaloniki και κατάλαβα ότι ξεκινούσε μια πρωτοβουλία κάποιων εταιρειών τεχνολογίας της συμπρωτεύουσας, σε μια κοινή προσπάθεια να φέρουν πίσω τους Έλληνες του εξωτερικού και να γνωρίσουν όλοι ότι η Θεσσαλονίκη μιλάει κι άλλες γλώσσες – Java, C++, Javascript php, ό,τι θες.

Η έρευνά μου βέβαια είχε πέσει αρχικά επάνω στην κρίση και έτσι περίμενα, ακόμη ένα χρόνο, έως το 2013 όπου και ο πρώην CEO της Google, Eric Schmidt, επισκέφτηκε την Αθήνα και μίλησε για το απίστευτο. Πίστευε πως η πόλη μπορεί να γίνει στο μέλλον μια Mecca της Τεχνολογίας (!) λόγω του ισχυρού εργατικού δυναμικού και των καλών της πανεπιστημίων.

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τη Θεσσαλονίκη. Και ύστερα περίμενα περισσότερο, με πιο πολλή ανυπομονησία, μιας και είχαν αρχίσει πια να εμφανίζονται όλο και περισσότερες start-ups στην πόλη!

Βρε τον Eric, καλά τα έλεγε! Μας ήθελαν πίσω! Κι εμείς θέλαμε να γυρίσουμε πίσω κι ήταν μια πόρτα, μία πύλη που θα μας γύριζε σπίτι και θα μας επέτρεπε να είμαστε όσο πιο κοντά στους δικούς μας ανθρώπους. Με τη διαφορά πως θα εργαζόμασταν σε εταιρείες που συναγωνίζονται αυτές του εξωτερικού και που επιθυμούν την παρότρυνση από αυτές.

Έτσι το «για πάντα» της Αγγλίας που μου έδωσε όλα τα εφόδια για το μέλλον μου, μετατράπηκε στο «για πάντα» της Ελλάδας, για να μπορώ κι εγώ να χαρίσω στην πόλη μου όλες τις γνώσεις – εφόδια που πάντα ονειρευόμουν μια μέρα να της επιστρέψω. Έρχεται ίσως μια στιγμή που η προτεραιότητα καθενός φεύγει από το «εγώ» και τείνει προς το «εμείς». Μια κατάσταση εσωτερικής ωρίμανσης που έκανε την επιθυμία μου για επιστροφή ακόμη ισχυρότερη.

«Γιατί Θεσσαλονίκη;»

Δεν υπάρχει μόνο η Αθήνα για κάποιον που επιζητεί ποιότητα ζωής εξωτερικού.

Η Θεσσαλονίκη είναι μία πόλη με αναπτυγμένο πολιτισμό, και πάντα ήταν, λόγω των διαφορετικών φυλών, θρησκειών, ιδεολογιών που φιλοξενεί. Είναι καταπληκτική πόλη για εκδρομές μετά τη δουλειά, εάν κάποιος είναι άνθρωπος «εξερευνητής» σαν εμένα. Οι τέχνες, αν κοιτάξεις καλά, κάθε χρόνο ανθίζουν περισσότερο.

Οι εταιρίες μαζί με νέους, δυναμικούς ανθρώπους, δίνουν ευκαιρίες στη δική μου γενιά, αλλά και τη νέα γενιά – δύο κομμάτια πληθυσμού που φοβόντουσαν να κάνουν μεγάλα όνειρα στην πατρίδα τους, μην τυχόν και αποτύχουν ή γιατί αυτή πάντα φάνταζε μικρή.

Προσωπικά, η Ελλάδα που εγώ θα ζήσω, αυτή που μου επέτρεψε να γυρίσω και να ξαναφτιάξω τη ζωή μου, είναι η Θεσσαλονίκη, με την ηρεμία της, τις πάμπολλες επιλογές για διασκέδαση κάθε είδους, την πρόσβαση πτήσεων σε κάθε μέρος του κόσμου, την καταπληκτική γαστρονομία της (είναι τρομερό το πόσο τρώμε σε αυτή την πόλη!). Αλλά το πιο σημαντικό; Tα καθαρά βλέμματα σε ανθρώπους που σε πιστεύουν.

Δε σε παίρνουν απ΄το χέρι να σε καθοδηγήσουν, αλλά σε βάζουν δίπλα τους με εμπιστοσύνη και περπατάτε μαζί, εκτιμώντας όλη την εμπειρία σου, όλη τη γνώση και όλη την προσπάθειά σου.

Μεγαλώνοντας σε αυτήν την πόλη, με περάσματα από το εξωτερικό αλλά και με όλη την επιρροή που είχε η τεχνολογία στη ζωή μου, κατάλαβα ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα. Σημαντικές εταιρείες της χώρας με international χαρακτήρα επιλέγουν να παραμείνουν στην Βόρεια Ελλάδα παρά τις δυσκολίες ή διευκολύνσεις που θα τους περίμεναν αμέσως έξω από τα σύνορα και είναι σημαντικό να στελεχωθούν από ανθρώπους που θα παλέψουν γι’αυτές.

«Τελικά βρήκες αυτό που έψαχνες στη Θεσσαλονίκη;»

Η εταιρεία που βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη, η FoodTec Solutions, είναι μια εταιρεία αμερικάνικων προδιαγραφών που, μαζί με όλες τις άλλες ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες της πόλης, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αυτές του εξωτερικού.

Τα μεσημεριανά διαλείμματα, οι ετήσιες εκδρομές, το ελεύθερο εργασιακό πρόγραμμα, το φιλικό περιβάλλον είναι πράγματα που είχα μάθει στο εξωτερικό και ξαναβρήκα εδώ.

Οι άνθρωποι, το περιβάλλον, οι μισθοί, είναι όλα αντάξια μιας Ευρωπαϊκής χώρας, αλλά αυτό μπορείς να το ζήσεις μόνο αν δώσεις κι εσύ την ευκαιρία και ανοίξεις κι εσύ την πύλη στην πιθανότητα ενός καινούριου αύριο εδώ.

Αφήνοντας πίσω «τη σιγουριά», τη διαφορετικότητα, την πιο «ήρεμη» κουλτούρα της Αγγλίας, εγώ το έκανα, άνοιξα τις πύλες και ήρθα εδώ, στη νέα ευκαιρία, στη νέα οικογένεια, στη παλιά αλλά και τόσο γνωστή και όμορφη πόλη μου, ώστε να την ενισχύσω και να προχωρήσει κι αυτή ένα βήμα παραπέρα. Γιατί αυτό ψιθύριζε η ψυχή μου στα δέκα χρόνια μου στο εξωτερικό. Και γιατί το δικό μας «για πάντα» έχει ρίζες εδώ.